Zorgen voor jezelf

Machteld: “Kimmy doorzwom al heel wat watertjes. Haar mama is psychiatrische patiënt, en als enig kind kwam de zorg volledig op haar schouders terecht. Na jaren van paniekaanvallen en spanningshoofdpijn, zette Kimmy haar eigen gezondheid op de eerste plaats.”

Kimmy: “Ik kies voor nu voor mezelf en mijn eigen herstel. Mijn mama werd opgenomen in een woonzorgcentrum en wordt daar goed verzorgd. Alleen trok ik het niet meer: ik kreeg constant telefoontjes, ook ’s nachts. Maar hoe moeilijk het ook was, ik zag elke dag als een nieuwe kans. Je moet positief blijven en geloven dat het op een dag beter zal gaan. Herstellen is geen rechte lijn, maar met hulp, vertrouwen en geduld kom ik er wel.”

Hoe blijf je vooruitgaan wanneer alles even stilvalt? Na een diagnose van coeliakie kreeg patiënte Kimmy te maken met bijkomende gezondheidsproblemen die haar mobiliteit beperkten. Ze vertelt hoe ze stukje bij beetje haar kracht terugvond. Samen met thuisverpleegkundige Machteld werkt ze elke dag aan haar zelfstandigheid.

Kleine stappen naar zelfstandigheid

Kimmy: “Toen ik niet meer van mijn bed naar het toilet kon wandelen en ook begon te vallen, trok ik aan de alarmbel. Mijn vriend zorgde voor me, maar vertrok een week op vakantie. Verder krijg ik weinig bezoek. Wat als ik zou vallen zonder dat iemand het wist? Uit schrik meldde ik me aan bij een zorgverblijf. Dat was geen makkelijke stap, maar op een gegeven moment moest ik aanvaarden dat het niet meer ging en hulp vragen. Nu ben ik heel blij dat ik dat deed. Stilaan maar zeker krijg ik mijn zelfstandigheid terug.”

De diagnose die alles in beweging zette

Kimmy: “Mijn verhaal begint bij coeliakie, een glutenintolerantie. Enkele jaren geleden kreeg ik de diagnose en gooide ik mijn hele leven om. Ik zocht een nieuw dieet om mijn klachten te verminderen. Klagen is niet aan mij besteed, ik probeerde er meteen het beste van te maken. Maar door mijn coeliakie neem ik voedingsstoffen minder goed op en heb ik een verminderde spiermassa. Volgens mijn huisarts was dat de oorzaak.

Twee jaar geleden kon ik steeds moeilijker wandelen door ontstekingen in mijn benen en voeten. Op een gegeven moment kon ik de trap niet meer af en leefde ik zes maanden op de bovenverdieping… Dat werd ondraaglijk. Het was zomer en ik zat opgesloten tussen vier muren omdat ik niet kon stappen door de pijn.”

Machteld: “Omdat Kimmy allergisch is aan ontstekingsremmers, kan ze enkel wachten tot de ontsteking op natuurlijke wijze wegtrekt. Een alternatieve behandeling is niet mogelijk.”

Machteld: “Na het zorgverblijf kwam het Wit-Gele Kruis in beeld. In die paar maanden zie ik al veel vooruitgang. We motiveren haar ook om zo veel mogelijk zelf te doen: in bad was ik haar haren, terwijl zij haar lichaam zelf wast. Daarna droogt ze zichzelf af, behalve haar benen en rug.”

Kimmy: “De volgende stap is dat ik me zelfstandig kan wassen, en dat Machteld enkel de verbanden aan mijn benen doet. Ik moet alleen zien dat ik niet over mijn grenzen ga.”

Machteld: “Vanaf het goed gaat, wil Kimmy al snel te veel hooi op de vork nemen. We kennen haar intussen goed genoeg om haar daarin te begeleiden. We nemen het dag per dag - stap voor stap.”