Iets meer dan een jaar geleden werd de 92-jarige Maria, na twee vruchteloze infiltratiepogingen in de pijnkliniek, opgenomen in het Heilig Hartziekenhuis Mol met ernstige pijn in haar gewrichten. Opereren was gezien haar leeftijd geen optie omwille van de narcose. De dokters kozen ervoor om haar pijn met medicatie onder controle te houden. Maar ging Maria na de opname nog wel thuis kunnen blijven wonen?
Door haar vele contacten weet Maria als geen ander wat er leeft in de buurt. ‘Soms is ze al op de hoogte van het nieuws dat mensen haar komen vertellen omdat ze het al van iemand anders heeft gehoord,’ zegt Katrien al lachend. ‘Maar dan zwijg ik hoor. Ik zou niet willen dat anderen in de problemen komen,’ reageert Maria.
Zorg uitgebouwd
Het Wit-Gele Kruis komt er sindsdien twee keer per dag en de huisarts volgt Maria op de voet op. De vaste thuisverpleegkundige Katrien komt vijf keer per week. De overige dagen wordt ze vervangen door haar zorgkundige collega’s. Familiehulp werd ook ingeschakeld: zij komen dagelijks tussen 10 en 12u. Ze koken, zorgen ervoor dat de boterhammen voor ’s avonds en ’s morgens gesmeerd zijn, ze gaan naar de apotheker …
We gaan dat proberen!
De man van Maria stierf zeven jaren geleden en haar enige zoon Felix woonde op een uur rijden in Koningshooikt. Maria was slecht te been en haar zicht was fors achteruitgegaan. Felix zocht in eerste instantie naar een kortverblijf, maar hij vond geen plaats voor zijn moeder. Hij had vervolgens contact met de huisarts en met Katrien, de vaste verpleegkundige van Maria. Beiden waren vastberaden: "Als we met z’n allen samenwerken, moet het mogelijk zijn om Maria thuis te laten wonen. We gaan dat proberen!"
Graag gezien
Dat zoon Felix verder weg woont en Maria alleenstaand is, wil niet zeggen dat ze een beperkt netwerk heeft. Integendeel. Felix belt elke dag tussen 15u20 en 15u30. ‘Als hij om 15u35 nog niet heeft gebeld, dan ben ik ongerust.’ Maria houdt van telefoneren. Ze draagt haar telefoon altijd bij zich in een zakje om haar nek zodat ze geen enkele oproep mist. "Ik heb dat destijds ooit gezien van Maggie De Block. Zij stak haar gsm ook achter haar BH. Als zij dat mag, dan mag ik dat ook."
Naast de vele telefoontjes krijgt Maria ook heel wat bezoek over de vloer. Op zaterdag komt de familie bij haar thuis frietjes eten, Felix doet om de twee weken de grote inkopen, buurvrouw Nicole koopt tussendoor brood en andere verse etenswaren en Maria krijgt ook vaak bezoek van Willy, Maria Hoes, “die van de boer”, Theo en Fernanda … Geen twijfel mogelijk: Maria is enorm graag gezien. "Ik weet niet hoe dat komt," zegt Maria bescheiden. Maar Katrien weet het maar al te goed: "Je bent altijd positief en je bent ook goed voor andere mensen. Daarom hebben de mensen jou zo graag."
Vriendin vanaf het begin
Maria: “Ik zie iedereen graag, maar als ik Katrien twee dagen niet heb gezien, dan mis ik haar. Zij is vanaf het begin mijn vriendin geweest. Als ik iets nodig heb, dan regelt zij dat. Al wie goed is voor mij, zie ik graag. Maar (richt zich tot Katrien) u zie ik het liefst van al.’ Katrien glimlacht en reageert : ‘Ik voelde dat je me vanaf het begin vertrouwde. Ik kan als thuisverpleegkundige niet alles zelf opnemen, maar ik zorg er wel voor dat alles wat je nodig hebt, geregeld wordt zodat je niets te kort komt."
Als m'n benen maar mee zouden willen
Maria maakt gebruik van een rollator. Aangezien ze niet meer rechtop kan lopen, moet ze met haar onderarmen op de handvaten van haar rollator leunen. Daarom draait ze met elastiekjes washandjes rond de handvaten zodat het “zachte kussentjes” worden. Zo stapt ze voorzichtig, maar vastberaden met haar rollator door het huis.
Onlangs schafte Felix op aangeven van Katrien ook een rolstoel aan. Maria vertelt: "Felix heeft wat moeten aandringen, maar vorig weekend zijn we met de rolstoel de hof ingegaan. Ik geraakte zo ver niet meer met m’n rollator. Ik ben ook al enkele keren met Ilse met de rolstoel gaan wandelen, hier in de buurt en naar het kerkhof. Dat is fijn, maar ik ben even graag thuis hoor. Ik zit hier graag, ofwel aan het raam met zicht op de straat, ofwel hier bij mijn planten. Als m’n benen maar mee zouden willen, dan was er niets aan de hand. Ik zou nog zoveel willen doen, maar dat lukt niet. Soms ben ik dan boos op mezelf."
Is het al half vier?
De telefoon rinkelt. Maria schrikt. "Is het al half vier? Dat gaat Felix zijn." Door de gezellige babbel is ze de tijd even uit het oog verloren. Ze vist haar gsm uit het zakje om haar nek. "Felix, kunnen we later bellen? Katrien is hier met iemand die me komt interviewen." Katrien verduidelijkt: "Felix, een collega van onze communicatiedienst is hier voor een interview. Over een tiental minuten zijn we zeker klaar."
We ronden het gesprek af. Maria is ook moe geworden. Ze installeert zich in haar bed in de woonkamer. "Ik heb toch geen foute dingen gezegd he Katrien? Ik wil zeker niets verkeerd zeggen over de mensen." Katrien stelt haar gerust: "Je hebt alleen maar mooie dingen verteld, Maria. Dat gaat een mooi verhaal worden. Daar moet je je geen zorgen over maken."
Is het al half vier?
De telefoon rinkelt. Maria schrikt. "Is het al half vier? Dat gaat Felix zijn." Door de gezellige babbel is ze de tijd even uit het oog verloren. Ze vist haar gsm uit het zakje om haar nek. "Felix, kunnen we later bellen? Katrien is hier met iemand die me komt interviewen." Katrien verduidelijkt: "Felix, een collega van onze communicatiedienst is hier voor een interview. Over een tiental minuten zijn we zeker klaar."
We ronden het gesprek af. Maria is ook moe geworden. Ze installeert zich in haar bed in de woonkamer. "Ik heb toch geen foute dingen gezegd he Katrien? Ik wil zeker niets verkeerd zeggen over de mensen." Katrien stelt haar gerust: "Je hebt alleen maar mooie dingen verteld, Maria. Dat gaat een mooi verhaal worden. Daar moet je je geen zorgen over maken."
Als m'n benen maar mee zouden willen
Maria maakt gebruik van een rollator. Aangezien ze niet meer rechtop kan lopen, moet ze met haar onderarmen op de handvaten van haar rollator leunen. Daarom draait ze met elastiekjes washandjes rond de handvaten zodat het “zachte kussentjes” worden. Zo stapt ze voorzichtig, maar vastberaden met haar rollator door het huis.
Onlangs schafte Felix op aangeven van Katrien ook een rolstoel aan. Maria vertelt: "Felix heeft wat moeten aandringen, maar vorig weekend zijn we met de rolstoel de hof ingegaan. Ik geraakte zo ver niet meer met m’n rollator. Ik ben ook al enkele keren met Ilse met de rolstoel gaan wandelen, hier in de buurt en naar het kerkhof. Dat is fijn, maar ik ben even graag thuis hoor. Ik zit hier graag, ofwel aan het raam met zicht op de straat, ofwel hier bij mijn planten. Als m’n benen maar mee zouden willen, dan was er niets aan de hand. Ik zou nog zoveel willen doen, maar dat lukt niet. Soms ben ik dan boos op mezelf."
Vriendin vanaf het begin
Maria: “Ik zie iedereen graag, maar als ik Katrien twee dagen niet heb gezien, dan mis ik haar. Zij is vanaf het begin mijn vriendin geweest. Als ik iets nodig heb, dan regelt zij dat. Al wie goed is voor mij, zie ik graag. Maar (richt zich tot Katrien) u zie ik het liefst van al.’ Katrien glimlacht en reageert : ‘Ik voelde dat je me vanaf het begin vertrouwde. Ik kan als thuisverpleegkundige niet alles zelf opnemen, maar ik zorg er wel voor dat alles wat je nodig hebt, geregeld wordt zodat je niets te kort komt."
Graag gezien
Dat zoon Felix verder weg woont en Maria alleenstaand is, wil niet zeggen dat ze een beperkt netwerk heeft. Integendeel. Felix belt elke dag tussen 15u20 en 15u30. ‘Als hij om 15u35 nog niet heeft gebeld, dan ben ik ongerust.’ Maria houdt van telefoneren. Ze draagt haar telefoon altijd bij zich in een zakje om haar nek zodat ze geen enkele oproep mist. "Ik heb dat destijds ooit gezien van Maggie De Block. Zij stak haar gsm ook achter haar BH. Als zij dat mag, dan mag ik dat ook."
Naast de vele telefoontjes krijgt Maria ook heel wat bezoek over de vloer. Op zaterdag komt de familie bij haar thuis frietjes eten, Felix doet om de twee weken de grote inkopen, buurvrouw Nicole koopt tussendoor brood en andere verse etenswaren en Maria krijgt ook vaak bezoek van Willy, Maria Hoes, “die van de boer”, Theo en Fernanda … Geen twijfel mogelijk: Maria is enorm graag gezien. "Ik weet niet hoe dat komt," zegt Maria bescheiden. Maar Katrien weet het maar al te goed: "Je bent altijd positief en je bent ook goed voor andere mensen. Daarom hebben de mensen jou zo graag."
Zorg uitgebouwd
Het Wit-Gele Kruis komt er sindsdien twee keer per dag en de huisarts volgt Maria op de voet op. De vaste thuisverpleegkundige Katrien komt vijf keer per week. De overige dagen wordt ze vervangen door haar zorgkundige collega’s. Familiehulp werd ook ingeschakeld: zij komen dagelijks tussen 10 en 12u. Ze koken, zorgen ervoor dat de boterhammen voor ’s avonds en ’s morgens gesmeerd zijn, ze gaan naar de apotheker …
We gaan dat proberen!
De man van Maria stierf zeven jaren geleden en haar enige zoon Felix woonde op een uur rijden in Koningshooikt. Maria was slecht te been en haar zicht was fors achteruitgegaan. Felix zocht in eerste instantie naar een kortverblijf, maar hij vond geen plaats voor zijn moeder. Hij had vervolgens contact met de huisarts en met Katrien, de vaste verpleegkundige van Maria. Beiden waren vastberaden: "Als we met z’n allen samenwerken, moet het mogelijk zijn om Maria thuis te laten wonen. We gaan dat proberen!"
Iets meer dan een jaar geleden werd de 92-jarige Maria, na twee vruchteloze infiltratiepogingen in de pijnkliniek, opgenomen in het Heilig Hartziekenhuis Mol met ernstige pijn in haar gewrichten. Opereren was gezien haar leeftijd geen optie omwille van de narcose. De dokters kozen ervoor om haar pijn met medicatie onder controle te houden. Maar ging Maria na de opname nog wel thuis kunnen blijven wonen?
