Hoe communiceer je wanneer taal wegvalt? Zorgkundige Melanie verzorgt wekelijks een Oekraïense vluchtelinge. Samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkind vluchtte ze naar België toen haar dorp ingenomen werd door het Russische leger.
wegvalt
Melanie: “Toen ik zag dat er plots een patiënte van het opvangcentrum voor vluchtelingen op mijn vaste toer stond, schrok ik even. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Ik wandelde binnen en zag meteen tekeningen en slingers aan de muren hangen. Iedereen begroet je met een lach. Kinderen spelen met elkaar, ouderen genieten van een korte wandeling in de buurt. Het centrum is zo veel meer dan een oud gebouw vol vluchtelingen. Er hangt een warme sfeer waar iedereen elkaar wil helpen. Je zou nooit vermoeden welke schrijnende verhalen achter hun glimlach schuilen.
Ik klopte aan bij een oudere dame die samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkind naar België vluchtte bij de start van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Dat de oudere dame niet achtergelaten werd, is een wonder. Door een beroerte in 2018 is ze halfzijdig verlamd. Erg mobiel is ze dus niet. En laat ons eerlijk zijn: wanneer je vlucht, wil je zo snel mogelijk de deur uit en de bus op. Maar voor haar dochter was er geen andere optie. Zij zou niet vertrekken zonder haar mama mee te nemen. Ze woonden toen al samen in een appartement. De dochter nam de zorg voor haar mama daar volledig zelf op. Dat vindt ze vanzelfsprekend. Zorgen voor elkaar zit ook echt ingebakken in hun cultuur.
De dochter volgt Nederlandse lessen waardoor ze de zorg voor haar mama af en toe uit handen moet geven. Zo kwam ik als zorgkundige van het Wit-Gele Kruis van Antwerpen in beeld. Wanneer de dochter op weg is naar de les in Antwerpen, help ik haar mama in de douche. De eerste keer kwam ik twijfelend binnen: zou de patiënte Engels praten? Kan ik vragen stellen aan haar? Toen ik ontdekte dat ze geen Engels of Nederlands praat, moest ik toch even slikken. Hoe pak ik deze zorg best aan? Hoe weet ik hoe het gaat met haar? Maar een jaar later hebben we onze manier gevonden. Ze wijst heel veel en ik kan ook veel afleiden van haar intonatie. Wanneer ze content is, zingt ze in de douche. Voor mij zijn het geen herkenbare liedjes, maar ik doe vrolijk mee. Daar geniet ze duidelijk van. We giechelen veel met elkaar.
Valt verbale communicatie weg? Ga aan de slag met lichaamstaal, gebaren en intonatie. Bouw een structuur op zodat je weet wat je kan verwachten van elkaar. En durf je verdiepen in de cultuur van je patiënten. De patiënte neemt bijvoorbeeld vaak mijn handen vast en brengt die dan naar haar gezicht. Na wat opzoekwerk leerde ik dat dat voor haar een manier is om me dankbaarheid en respect te tonen. Ik maak daar een duidelijk verschil. De dankbaarheid die ik van mijn patiënte en haar dochter voel, is onbeschrijfbaar. Het doorzettingsvermogen van dit prachtige gezin raakt me elke week opnieuw.”
Valt verbale communicatie weg? Ga aan de slag met lichaamstaal, gebaren en intonatie. Bouw een structuur op zodat je weet wat je kan verwachten van elkaar. En durf je verdiepen in de cultuur van je patiënten. De patiënte neemt bijvoorbeeld vaak mijn handen vast en brengt die dan naar haar gezicht. Na wat opzoekwerk leerde ik dat dat voor haar een manier is om me dankbaarheid en respect te tonen. Ik maak daar een duidelijk verschil. De dankbaarheid die ik van mijn patiënte en haar dochter voel, is onbeschrijfbaar. Het doorzettingsvermogen van dit prachtige gezin raakt me elke week opnieuw.”
De dochter volgt Nederlandse lessen waardoor ze de zorg voor haar mama af en toe uit handen moet geven. Zo kwam ik als zorgkundige van het Wit-Gele Kruis van Antwerpen in beeld. Wanneer de dochter op weg is naar de les in Antwerpen, help ik haar mama in de douche. De eerste keer kwam ik twijfelend binnen: zou de patiënte Engels praten? Kan ik vragen stellen aan haar? Toen ik ontdekte dat ze geen Engels of Nederlands praat, moest ik toch even slikken. Hoe pak ik deze zorg best aan? Hoe weet ik hoe het gaat met haar? Maar een jaar later hebben we onze manier gevonden. Ze wijst heel veel en ik kan ook veel afleiden van haar intonatie. Wanneer ze content is, zingt ze in de douche. Voor mij zijn het geen herkenbare liedjes, maar ik doe vrolijk mee. Daar geniet ze duidelijk van. We giechelen veel met elkaar.
Ik klopte aan bij een oudere dame die samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkind naar België vluchtte bij de start van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Dat de oudere dame niet achtergelaten werd, is een wonder. Door een beroerte in 2018 is ze halfzijdig verlamd. Erg mobiel is ze dus niet. En laat ons eerlijk zijn: wanneer je vlucht, wil je zo snel mogelijk de deur uit en de bus op. Maar voor haar dochter was er geen andere optie. Zij zou niet vertrekken zonder haar mama mee te nemen. Ze woonden toen al samen in een appartement. De dochter nam de zorg voor haar mama daar volledig zelf op. Dat vindt ze vanzelfsprekend. Zorgen voor elkaar zit ook echt ingebakken in hun cultuur.
Melanie: “Toen ik zag dat er plots een patiënte van het opvangcentrum voor vluchtelingen op mijn vaste toer stond, schrok ik even. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Ik wandelde binnen en zag ik meteen tekeningen en slingers aan de muren hangen. Iedereen begroet je met een lach. Kinderen spelen met elkaar, ouderen genieten van een korte wandeling in de buurt. Het centrum is zo veel meer dan een oud gebouw vol vluchtelingen. Er hangt een warme sfeer waar iedereen elkaar wil helpen. Je zou nooit vermoeden welke schrijnende verhalen achter hun glimlach schuilen.
Hoe communiceer je wanneer taal wegvalt? Zorgkundige Melanie verzorgt wekelijks een Oekraïense vluchtelinge. Samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkind vluchtte ze naar België toen haar dorp ingenomen werd door het Russische leger.
wegvalt
