Het was een donderslag bij heldere hemel toen Viviane acht jaar geleden de diagnose van diabetes kreeg. Ze eet gezond, beweegt veel, heeft geen overgewicht… En toch valt dat zware verdict, dat haar huisarts nog steeds verwondert. In plaats van bij de pakken neer te zitten, vond Viviane een nieuwe balans. Vandaag haalt ze energie uit haar dagelijkse wandelingen, zelfgebakken lekkernijen en de steun van haar man.
Voor Viviane was 2017 een bewogen jaar. Op haar 60ste stond ze aan de vooravond van haar pensioen, toen ze een zwaar fietsongeval kreeg. Buiten een hersenschudding kwam ze er goed vanaf – of toch op het eerste gezicht. “Achteraf speelde dat filmpje zich nog vaak af in mijn hoofd en besefte ik: ik had evengoed dood kunnen zijn. Dat heeft een posttraumatische stressstoornis veroorzaakt waar ik lang last van heb gehad”, doet Viviane haar verhaal. Een algemene controle bij de huisarts enkele maanden later wijst uit dat haar bloedsuiker te hoog is. Hij stelt voor om naar de endocrinoloog te gaan, want hij ziet zelf geen oorzaak: Viviane eet gezond, beweegt voldoende en heeft een normaal gewicht.
“Ik zou volgens mijn huisarts een zeer atypische diabetespatiënt zijn. En toch viel die diagnose bij de endocrinoloog. Dat was natuurlijk een shock. Symptomen had ik niet. Heeft het altijd in mijn lichaam gesluimerd? Diabetes kan erfelijk zijn, maar buiten mijn nonkel heeft niemand in de familie het. Heeft het toch te maken met die val met de fiets? Diabetes wordt namelijk ook gelinkt aan stress."
"Mijn huisarts zegt nog altijd dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat iemand met mijn profiel diabetes ontwikkelt. Dan denk ik: dat moet ik weer hebben. (lacht) Je doet niks verkeerd en toch heb je diabetes: in het begin was dat mentaal wel moeilijk. Maar goed, iedereen heeft zijn zorgen en krijgt klachten met het ouder worden."
Door haar diagnose moest Viviane een en ander aanpassen in haar levensstijl, al was een grote stijlbreuk met het verleden niet noodzakelijk. “Ik heb altijd al op mijn voeding gelet en ben altijd actief geweest. Mijn endocrinoloog zegt altijd: wandelen is je belangrijkste medicijn. Dat moeten ze tegen mij maar één keer zeggen. Wandelen is nu een echte hobby geworden. Ik doe bijna alles te voet – elke dag probeer ik minstens 10.000 stappen te halen. Als ik boodschappen moet doen, ga ik soms doelbewust naar een supermarkt die verder gelegen is.”
Qua voeding gaat Viviane zelfs verder dan wat haar endocrinoloog aanbeveelt. “Ik eet absoluut geen snoep. Mijn endocrinoloog zegt dat ik mezelf dingen ontzeg en bijvoorbeeld best wel een ijsje mag eten, maar ik voel me daar niet goed bij. Ik bak mijn speculaas zelf en eet babykoekjes zonder vet of suiker – daar ben ik dol op. Ook alcohol drink ik nagenoeg niet meer. Toch heb ik niet het gevoel dat ik mezelf dingen ontzeg. Leid ik nu een beperkter leven? Nee, ik ben me bewust van de kansen die ik krijg en die wil ik ten volle benutten. Wat betekent diabetes in vergelijking met andere, levensbedreigende ziektes? Dan besef je hoe dankbaar je moet zijn.”
Anno 2025 heeft Viviane de knop duidelijk helemaal omgedraaid en kijkt ze vooral vooruit. Met orale medicatie is haar ziekte voorlopig onder controle, al betekent dat niet dat ze klachtenvrij is. Samen met haar echtgenoot Willy gaat ze elk jaar één maand naar Spanje op vakantie. Daar kreeg ze een zware hypo tijdens het fietsen.
“Mijn man en ik waren een berg op aan het fietsen. Ik voelde me opeens zo slap worden… Het volgende moment ben ik flauwgevallen. Dat was natuurlijk schrikken, want als je verkeerd valt, beland je in de ravijn. Uiteindelijk is alles goed meegevallen, maar toen dacht ik: kan diabetes tot dit leiden? Sindsdien ga ik nóóit zonder eten of drinken de deur uit – zelfs als ik de hypo niet voel. Ik voel het nu ook beter aankomen: ik begin dan te zweten en te bibberen. Dan weet ik dat ik een kiwi of een koekje moet eten.”
Voor Viviane is haar man een belangrijke steun. “Hij is hartpatiënt, dus we steunen elkaar heel hard. Als het met hem wat minder goed gaat, dan houd ik daar rekening mee. Dan weet ik dat we niet kunnen gaan fietsen en ga ik alleen wandelen. Anderzijds is hij gefascineerd door koken en maakt hij vaak iets lekkers voor mij. Ik herinner hem dan eraan om niet teveel room of boter te gebruiken. Als hij toch iets vetrijker wil eten, dan maakt hij voor mij de magere versie. De dingen die ik wel nog mag eten, daar geniet ik volop van!”
diabetespatiënt
Voor Viviane was 2017 een bewogen jaar. Op haar 60ste stond ze aan de vooravond van haar pensioen, toen ze een zwaar fietsongeval kreeg. Buiten een hersenschudding kwam ze er goed vanaf – of toch op het eerste gezicht. “Achteraf speelde dat filmpje zich nog vaak af in mijn hoofd en besefte ik: ik had evengoed dood kunnen zijn. Dat heeft een posttraumatische stressstoornis veroorzaakt waar ik lang last van heb gehad”, doet Viviane haar verhaal. Een algemene controle bij de huisarts enkele maanden later wijst uit dat haar bloedsuiker te hoog is. Hij stelt voor om naar de endocrinoloog te gaan, want hij ziet zelf geen oorzaak: Viviane eet gezond, beweegt voldoende en heeft een normaal gewicht.
Anno 2025 heeft Viviane de knop duidelijk helemaal omgedraaid en kijkt ze vooral vooruit. Met orale medicatie is haar ziekte voorlopig onder controle, al betekent dat niet dat ze klachtenvrij is. Samen met haar echtgenoot Willy gaat ze elk jaar één maand naar Spanje op vakantie. Daar kreeg ze een zware hypo tijdens het fietsen.
“Mijn man en ik waren een berg op aan het fietsen. Ik voelde me opeens zo slap worden… Het volgende moment ben ik flauwgevallen. Dat was natuurlijk schrikken, want als je verkeerd valt, beland je in de ravijn. Uiteindelijk is alles goed meegevallen, maar toen dacht ik: kan diabetes tot dit leiden? Sindsdien ga ik nóóit zonder eten of drinken de deur uit – zelfs als ik de hypo niet voel. Ik voel het nu ook beter aankomen: ik begin dan te zweten en te bibberen. Dan weet ik dat ik een kiwi of een koekje moet eten.”
Voor Viviane is haar man een belangrijke steun. “Hij is hartpatiënt, dus we steunen elkaar heel hard. Als het met hem wat minder goed gaat, dan houd ik daar rekening mee. Dan weet ik dat we niet kunnen gaan fietsen en ga ik alleen wandelen. Anderzijds is hij gefascineerd door koken en maakt hij vaak iets lekkers voor mij. Ik herinner hem dan eraan om niet teveel room of boter te gebruiken. Als hij toch iets vetrijker wil eten, dan maakt hij voor mij de magere versie. De dingen die ik wel nog mag eten, daar geniet ik volop van!”
Door haar diagnose moest Viviane een en ander aanpassen in haar levensstijl, al was een grote stijlbreuk met het verleden niet noodzakelijk. “Ik heb altijd al op mijn voeding gelet en ben altijd actief geweest. Mijn endocrinoloog zegt altijd: wandelen is je belangrijkste medicijn. Dat moeten ze tegen mij maar één keer zeggen. Wandelen is nu een echte hobby geworden. Ik doe bijna alles te voet – elke dag probeer ik minstens 10.000 stappen te halen. Als ik boodschappen moet doen, ga ik soms doelbewust naar een supermarkt die verder gelegen is.”
Qua voeding gaat Viviane zelfs verder dan wat haar endocrinoloog aanbeveelt. “Ik eet absoluut geen snoep. Mijn endocrinoloog zegt dat ik mezelf dingen ontzeg en bijvoorbeeld best wel een ijsje mag eten, maar ik voel me daar niet goed bij. Ik bak mijn speculaas zelf en eet babykoekjes zonder vet of suiker – daar ben ik dol op. Ook alcohol drink ik nagenoeg niet meer. Toch heb ik niet het gevoel dat ik mezelf dingen ontzeg. Leid ik nu een beperkter leven? Nee, ik ben me bewust van de kansen die ik krijg en die wil ik ten volle benutten. Wat betekent diabetes in vergelijking met andere, levensbedreigende ziektes? Dan besef je hoe dankbaar je moet zijn.”
“Ik zou volgens mijn huisarts een zeer atypische diabetespatiënt zijn. En toch viel die diagnose bij de endocrinoloog. Dat was natuurlijk een shock. Symptomen had ik niet. Heeft het altijd in mijn lichaam gesluimerd? Diabetes kan erfelijk zijn, maar buiten mijn nonkel heeft niemand in de familie het. Heeft het toch te maken met die val met de fiets? Diabetes wordt namelijk ook gelinkt aan stress."
"Mijn huisarts zegt nog altijd dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat iemand met mijn profiel diabetes ontwikkelt. Dan denk ik: dat moet ik weer hebben. (lacht) Je doet niks verkeerd en toch heb je diabetes: in het begin was dat mentaal wel moeilijk. Maar goed, iedereen heeft zijn zorgen en krijgt klachten met het ouder worden."
Hoe communiceer je wanneer taal wegvalt? Zorgkundige Melanie verzorgt wekelijks een Oekraïense vluchtelinge. Samen met haar dochter, schoonzoon en kleinkind vluchtte ze naar België toen haar dorp ingenomen werd door het Russische leger.
